ŞÜKRETMEK

ŞÜKRETMEK

Aslında kültürümüzde olan ama bu günlerde iyice unutulmaya yüz tutmuş bir davranış biçimidir şükretmek. Belki birkaç kişinin içinde şükretme merkezini yeniden besler diye bu yazıyı yazıyorum.

Her zaman Menemen dışından da çok hastam oldu. Yani suyu akışının tersine akıtabildim. İnsanlar büyük yerlerden hatta büyük yerleri aşıp geçip uzaklardan Menemen’e bana muayene geldiler, halen de gelmeye devam ediyorlar. Şu anda hastalarımın yarısı kadarı Menemen dışından geliyor.

Bu hanım da Menemen dışından gelen hastalarımdan birisiydi. Hem eşi hem de kendisi iyi okullardan yüksek öğrenimliydiler. Kadının yüksek öğrenimli olması belki de evlenmesini biraz geciktirmişti. Eşi kendisinde birkaç yaş küçüktü. Birbirlerine ve bana karşı her zaman saygılı ve sevgili idiler diye anımsıyorum.

Gebelik hem kadının yaşı hem de ikiz olması sebebiyle daha riskliydi. Gebelik ilerledikçe bir kızları bir oğulları olacağını söylediğimde daha bir sevindiler ama pek de belli etmediler.

Her muayeneye gelişlerinde başlarında kadının annesi vardı. Bizim Ege’li annelerimizden, ninelerimizden birisi olan bu kadının belki çok yüksek diploması yoktu ama iyi bir aileden iyi bir aile görgüsü ile yetiştiği belli oluyordu. Günümüzde moda olduğu şekilde değil ama annelerimizinki gibi bir manto giymiş eşarp ile örtülüydü. Hani İngiltere Kraliçesi de bazen öyle mantolar giyiyor öyle başörtüleri örtüyor ya onun gibi. “Ben hem Müslüman’ım hem de Avrupalıyım” der gibi bir hali vardı. Belli ki Cumhuriyet’in temel değerleri ile yetişmişti. Her muayenede vardı ama sessizce bir kenarda duruşu ile kimi zaman varlığı, yokluğu belli değildi. Ben onu sürekli kıpırdayan dudakları ile gözümün önüne getiriyorum. Sürekli dualar okurdu. Ben olası kötülükleri sıralarken onun dudakları kıpırdar sessizce dualar okurdu. Belli ki o anlarda Allah’a tevekkül ediyordu. Şimdilerde “ tevekkül” diyorum insanlar ne diyor bu adam diye bakıyorlar. Sözde toplumun dindarlığı arttı ama temel din ve temel insanlık epeyi bir azalıverdi. Bebeklerin muayenesinde işlerin yolunda olduğunu söylediğimde ise hafifçe sesi çıkar benim duyabileceğim şekilde şükrederdi. İnsanlarımızın doymak, yetinmek bilmediği hep fazlasının istendiği günümüzde sözde dindarlığı artan toplumumuzda şükretmek iyice az rastlanılan bir davranış biçimi değil mi?

Anne adayı hiçbir zaman evham telaş yapmadı ama yine de bebeklerini karnında sanki kristal bir vazo gibi taşıyor şeklinde davranıyordu. Erken doğum tehlikesi sebebiyle son bir ayını evinde istirahat ederek geçirdi.

Bebekler yine de biraz erken doğdular. Gereken özeni gösterdik. Zaten iyi bir gebelik haftasına ulaşmalarını sağlayabilmiştim. Kendileri de dirençli çıktılar. Dolayısı ile hiç zorlanmadan anne ile beraber evlerine döndüler. Taze anne-baba yeni evlerini almışlar ama anne istirahat ettiği için taşınmamışlardı. Bebekler toparlandıktan sonra yeni aldıkları yepyeni dayayıp döşedikleri evlerine taşındılar. Baba çoktandır özendiği son model arabasını aldı.

Çocuklar da artık bir aylık olmuşlardı ki gazetelerde bir haber okudum. Şerit ihlali yaparak yokuş aşağı tonlarca yükü ile sallanan bir kamyon, yeni arabası ile Belkahve’de tırmanma şeridinde çıkmakta olan bizim bir aylık babanın arabasını altına alıvermişti. Talihsiz adam oracıkta ölmüştü.

Anne ile geçenlerde görüştük. İkizler büyümüş, aslan gibi olmuşlar. Babalarını hiç tanıyamadan büyüseler, bu sebeple bir yönleri kırık olsa da mutlu ve huzurlu imişler. Anne onların bu haline şükrediyordu.

Elimizdeki ile yetinmeyi bildiğimiz, yaşamdan haddinden fazla beklentilerimizin olmadığı elimizdekilerin değerini bilip şükrettiğimiz; hırs, israf ve aşırılıklardan uzak bir gelecek dileğiyle.